de kleine werd geboren!
De laatste weken duurden het langst. De éen zei ik denk dat ze
eerder komt, terwijl de ander zei: nou, ik denk pas begin juni hoor!"
Zo vroeg al een eigen willetje. En zo koos de kleine ervoor om
op 20 mei het daglicht tegemoet te komen. 1 dag eerder dan mn
uitgerekende datum. Mama had nog wel zo gezegd: wachten tot
het nacht is!" maar nee, ze wou niet meer..
's Ochtends vroeg moed bij elkaar aant verzamelen om maar
weer naar de wekelijkse controle bij de verloskundige te gaan.
Toch ging het iets anders dan gepland. Een raar steek-achtig
gevoel in mn buik zorgde dat ik tóch maar even mn zus op de
hoogte stelde. Die is er immers altijd bij als ik op controle ga.
Waren dit mn eerste weeën?
En ja hoor inderdaad, naarmate we de tijd bijhielden besefte ik me
dat vandaag of morgen de kleine kwam. Alsnog ging ik hups in de
benen op weg naar de verloskundige, samen met zus en nichtje.
We hadden maar besloten nog niks te zeggen. Zo goed gelovig
waren ze toch al niet, dus ja, eerst aankijken maar.
Eenmaal aangekomen hadden we alleen gezegd dat het
wat "rommelde" daar binnen. Nou, ze moesten eens weten..
"Nou mevrouw, we gaan es even naar uw buik kijken" en ja hoor,
daar kwam weer een wee! Ik hield mezelf voor om te doen of er
niks was, terwijl ik in mn hoofd echt ineen kromp.
Goed, bezoekje was voorbij. Onderweg naar mn zus dr huis kwamen
we rowan tegen. (stiekem maakte ze het frontseated mee, haha!)
Heel vreemd achteraf, want terwijl die kleine zich klaarmaakte om
te komen stond haar mama gewoon doodleuk te praten op straat!
Eigenlijk zou ik met mn zus en haar twee kleine naar A'dam gaan
om de laatste dingen te regelen. Achteraf blij dat dat er niet van
gekomen is. Stel je voor, een bevalling midden in een Ikea-bed!
Al met al duurde het niet lang voor ook de misselijkheid begon,
samen met de onregelmatige weeën. Dus nog even en ze wou eruit.
De verloskundige wou ik zo lang mogelijk weglaten want Oh wat zag
ik er tegen op.
Na een tijdje had mn zus dr toch maar gebeld want het ging nu toch
echt wel snel ineens. Nog geen 15 minuuten nadat ze aangekomen
was begonnen de persweeën. Ik wist niét waar ik ze plaatsen moest,
wat een rampenplan was dat zeg.. Kon niet liggen, niet staan, alleen
maar naast mn zus dr bed op mn knieën zitten. Niet echt wat ik had
verwacht nee..
Na een tijdje knapte iets vanbinnen. My lord wat was dat! Nah, dát
waren dus mn vliezen die braken.. Vanaf dat moment kon ik alleen
nog maar denken Onee Onee ze komt er zo aan"
Bij de 4e perswee kwam dr hoofdje eraan, en bij de 5e was ze
geboren. Daar was mn lieve kleine kiddo. En wat een lief geluidje
toen ze begon te huilen..
Ze werd meteen gecontroleerd en alles bleek goed te zijn. Een
gezond klein wezentje. Hup snel dr kleertjes aan, en toen tijd voor
haar eerste flesje in de armen van haar trotse papa.
Een dag om niet te vergeten. Qua pijn, maar ook zeer zeker door
het geluk wat het met zich meebrengt.
Na 9 maanden getrappel en gedraai, eindelijk in levende lijve naast
papa en mama in bed. Uren verwonderd over het herkennen van de
kleine dingen, en het zien van de nieuwe.
Alles bij elkaar heeft achteraf 5uur geduurd. Ik mag er blij mee zijn,
sommige doen er 20+ uur over.
Nu na een weekje eindelijk af van de dagelijkse controles die thuis
gedaan werden. Tijd om te genieten van de kleine.
Tot slot voor hen die het nog niet weten?
Ze heet Joämy Mutiara Victorina Caëssarea,
met de achternaam van dr papa, Sumual.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten