soms zijn er momenten waar je je alleen voelt. waar de wereld rondom je draait maar jij als pion in het spel stil staat. je vrienden lijken vergeten, familie is er nooit geweest. emoties spinnen als een rollercoaster.
er is geen begin neither an end. al het opgekropte wordt geuit terwijl niemand je ziet. extreme gedachte hunten je mind. dit kan niet goed zijn. zoekend naar een escape in deze wereld raak je nog dieper in die van jezelf. wanneer eindigt het.
het liefst verdwijn je. tot je alles op een rijtje hebt. de realiteit verteld iets anders. elke dag wordt je in dat zelfde huis met de zelfde shit wakker. karma? ik denk het niet. het voelt als opoffering zonder grenzen.
keer op keer ga je beyond je eigen normen en waarden om een ander te pleasen. kinda sad, but shure is true. ze zeggen dat liefde je blind maakt. can somebody hand a walking stick?
another thing, the future is what you make it. in de meeste gevallen zou ik zeggen Ja. maar er zijn genoeg momenten waar je gewoon simpelweg niet om vraagt. what happened to this world. zoveel bemoeienis wat leidt tot extremisme op een negatieve manier.
het maakt je eigen problemen nog persoonlijker en je bent automatisch nog meer op jezelf aangewezen.
Its a hard-knock Life.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten